szlachetnym uniesieniu umniejszał nawet własne zasługi, wszem i wobec głosząc chwałę Lesia.<br>Lesio zaś trwał w zachwyceniu. W uszach grzmiały mu huczne fanfary, a na dumnie wzniesionej skroni czuł słodki ucisk laurowego wieńca. Rozterki i niepokoje oddaliły się w zamgloną przestrzeń i przepadły bezpowrotnie. W oczach jaśniejącej szczęściem żony widział tkliwy blask, pełen szacunku i podziwu, i nareszcie, po raz pierwszy w życiu, czuł się przynajmniej w pewnym stopniu doceniony.<br>Mroczne podejrzenia rozwiały się jak mgła poranna, w przypływie uczuć bowiem zdradził Kasieńce szczegóły swojej minionej walki z przeznaczeniem, prześladującymi go kuponami toto-lotka, uzyskane zaś od niej nawzajem zwierzenia ukoiły