skały<br>ktoś, zbierający skalny chwast, zawisnął -<br>straszliwy zawód! - zda mi się nie większy<br>od własnej głowy. Na wybrzeżu morskim<br>rybacy stąd wydają się jak myszy,<br>a tamten smukły na kotwicy statek<br>w rozmiary zmalał własnej łodzi, łódź zaś<br>w pływaka, prawie już niewidocznego.<br>Szumiący przypływ, co na niezliczonych<br>bezpłodnych żwirach tłucze się, nie może<br>dojść rykiem tutaj... Dłużej już tam patrzeć<br>nie mogę, bo mi w głowie się zakręci<br>i mrok na oczy padnie - i polecę<br>wprost w przepaść.<br><br> Jeśli Kant znał Króla Leara, musiał w ostatnich latach<br>swego życia pochylać się nad nierzeczywistą przepaścią,<br>którą ślepymi oczami oglądał Gloster;<br><br>nabądź gdzieś