dymu. Teraz ujrzał go na mapie zielonej tej ziemi, czarną olchę człowieczą, której nie skosiły mitraliezy, nie zmiażdżyły czołgi, idące ławą stalową na Zachód. <br>Z zadumy wyrwał ich dzwonek i basowy głos męski na korytarzu. <br>- To nasz kościelny... syn tego... co właśnie, wtenczas, te butelki z piwnicy... Jutro niedziela, trzeba to i owo przewidzieć. Prosto po mszy świętej idę do chorych, po domach... Kościelny da mi listę... Msza o 8.30, jak to w naszych stronach. Dzieci będą śpiewać. <br>Uśmiechnął się. Wyszli razem z biblioteki i przez biuro do sieni. <br><br>Rozbierał się powoli i bezmyślnie. Na koniec zaczął się dziwić tej pustce imaginacyjnej