odrzekła, jak gdyby chciała w samej sobie utwierdzić poczucie odpowiedzialności za nasz los.<br><br>Z małych okienek na strychu widać było dokładnie, co działo się za bramą. Dokoła napastników gromadziła się garstka gawiedzi i przyglądała się obojętnie ich poczynaniom. Kobiety w chustkach rozmawiały gestykulując rękami.<br><br>Padał rzadki, mokry śnieg i szybko topniał zamieniając się w błoto.<br><br>Krzyki i uderzenia w bramę nie ustawały.<br><br>Przez otwarte okienka wdzierał się na strych przejmujący chłód.<br><br>Gdy tak czekaliśmy na nieuniknione wyłamanie wrót i wtargnięcie czarnosecińców, na ścieżce prowadzącej z domu do bramy ukazał się doktor Jakub. Szedł z odkrytą głową, w futrze narzuconym na ramiona