krótkie i znów trzy długie sygnały. Jakby wołał: SOS!<br><br>- To Kapitan! - krzyknęła Ika.<br><br>- To Kapitan... - szepnął Groszek.<br><br><br>I oboje, właściwie bez chwili namysłu, rzucili się stromym zboczem <br>w dół, nie dbając o ostre ciernie czarnych jeżyn i głogów.<br><br>Groszek zaczepił paskiem o jakiś leszczynowy pręt i na chwilę <br>musiał przystanąć, toteż pierwsza na dole znalazła się Ika. Tuż za <br>nią przeskoczył dzielący szosę od zbocza góry rów - Groszek.<br><br>Tak - to naprawdę był Kapitan. Zakurzony, brudny, <br>zdyszany. Od motoru buchało jeszcze gorąco, a cała karoseria drżała <br>jak po wielkim, ciężkim wysiłku.<br><br>- Kapitanie! Co się stało, Kapitanie? - pytała Ika.<br><br>Kapitan nie witał się