integralnego, jak René Guénon czy Julius Evola. Ich myśl w latach międzywojennych funkcjonowała na marginesie ideologii dominującej - faszyzmu, nigdy się z nią nie wiążąc. Dopiero w latach 60., zwłaszcza we Włoszech, była wykorzystywana w ugrupowaniach narodowo-radykalnych jako fundament ideowy, z mniejszym lub większym zrozumieniem samej istoty tej myśli. Koncepcja tradycjonalizmu integralnego dostrzega rozkład tradycyjnego ładu, który miał zakorzenienie w porządku transcendentnym, w porządku wyższego rzędu, który był uwarunkowany religijnie. Wskazuje na zagubienie więzi człowieka z sacrum, zagubienie zakorzenienia całego porządku społecznego w porządku sakralnym. Porządek doczesny ma sens tylko wówczas, gdy stanowi odzwierciedlenie porządku transcendentnego, kiedy jest usankcjonowany prawami wyższymi