to, że już się nigdy nie spotkamy. I że o wszystkim, czego między nami nie było - też zapomnimy.<br>- Może kiedyś, we śnie...<br>- Może kiedyś...<br>Siedzieliśmy obok siebie, nie bardzo wiedząc, co robić dalej. Przed nami leżała mapa. Już dawno, spoglądając na nią ukradkiem, zidentyfikowałem korytarz, którym miałem iść dalej, by trafić do mojego celu. Wiktoria z pewnością odnalazła korytarz, który ją doprowadzi do celu, do Daniela Cohn-Bendita i roku 1968. <br>- Ogrzałaś się trochę?<br>- Nie bardzo - potrząsnęła głową - myślę, że jeszcze trochę należy się naszym przemokniętym ciałom.<br>Wyjąłem z plecaka maszynkę spirytusową i zaczęliśmy grzać wodę na herbatę. Położyłem na ziemi