żubrzego ciała. Tutaj, na Zatorzu, w zabiedzonym północnym mieście doświadczał epifanii, olśnienia, które przepełniało jego skołataną duszę kojącym pięknem. Był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie!<br>Tymczasem obok nieczynnego, bo zapchanego od lat komina stał ktoś jeszcze. Od dłuższego czasu przyglądał się bacznie to Zygmuntowi, to stadu chmur. Z wyrazu twarzy nieznajomego trudno było jednoznacznie odczytać, co sobie myślał o Zygmuncie, jak też nie sposób było zgadnąć, po co i z jakimi zamiarami zjawił się na dachu. Nieznajomy był wzrostu Zygmunta, krępy, z nisko osadzoną głową, która prawie całkowicie ginęła w postawionym kołnierzu płaszcza. Jego drobne dłonie przypominały białe kajzerki, majaczące w wieczornym mroku