Dramaturg ma tworzyć sztukę przyszłości, "malując obrazy wieczystej natury, które każdy nosi w swym sercu", ma odsłaniać wszelkie uczucia i pasje człowieka, zmuszać nas do płaczu i do śmiechu z nas samych, z tego co nas przypomina - sondując nasze opinie, marzenia, przesądy, wydobywając wszystko, co kryje się w głębi naszych trzewi - czyli wydobywając na światło chaos serca człowieka. Dość to odległe od zwyczajowego pojmowania umoralniających walorów sztuk.<br>Ambiwalencje tego tekstu wynikają z chęci połączenia wizji monumentalnego dramatu przyszłości z postulatem jego aktualnej użyteczności. Tylko na takiej drodze Hugo mógł ocalić ideę "niemal kapłaństwa" poety-dramaturga, widzieć miejsce wszelkiego dramatu w teatrze