i trupy, może szkielety i ciche rzężenie przedmiotów. Szybciej i szybciej w jazgocie szmerów, w jęków ciemnej operze, w przegniłych piszczelach syku. W napiętych sprężynach odgłosów, okręcających się wokół Zygmunta! Czuł, że dłużej już nie wytrzyma, że oszaleje, zwariuje od upiornej polifonii, wysysającej mózg. Czuł, że ziemia zaczyna rozsadzać mu trzewia, że jest zdziczałą małżowiną, unerwioną do granic obłędu, rozkrojonym uchem, do którego wlewa się słyszalność świata. I ciemność, ciemność wokoło. Jeszcze sekunda, dwie i Zygmunt wydaje z siebie wrzask. Rozrywa się ciemność i zrogowaciała błona ust...<br>* * *<br>Warkocz słońca przeciął zamknięte powieki. Zygmunt otworzył oczy. Sufit, żyrandol, krawędź półki z książkami