Typ tekstu: Książka
Autor: Włodzimierz Kwaśniewicz
Tytuł: Dzieje szabli w Polsce
Rok: 1999
głowicy rękojeści. Jednakże kabłąk nie łączył się z głowicą ani się z nią nie stykał. W ramach typu drugiego, szabel węgiersko-polskich, mieszczą się też szable, które są typologiczną kontynuacją szabel węgierskich, z tym że ich jelce i wąsy są krótsze od szabel zwanych tradycyjnie batorówkami (przy, oczywiście, podobnej konstrukcji trzonu). W rękojeściach tych szabel jelec załamuje się pod kątem prostym w kabłąk, który jednakże nie dochodzi do głowicy, a pozostaje w pewnej od niej odległości. Taka właśnie rękojeść stała się formą wyjściową do wykształcenia się rękojeści polskiej szabli husarskiej przez zastosowanie do ogólnej orientalnej formy (odpowiednio przetworzonej na Węgrzech, a
głowicy rękojeści. Jednakże kabłąk nie łączył się z głowicą ani się z nią nie stykał. W ramach typu drugiego, szabel węgiersko-polskich, mieszczą się też szable, które są typologiczną kontynuacją szabel węgierskich, z tym że ich jelce i wąsy są krótsze od szabel zwanych tradycyjnie batorówkami (przy, oczywiście, podobnej konstrukcji trzonu). W rękojeściach tych szabel jelec załamuje się pod kątem prostym w kabłąk, który jednakże nie dochodzi do głowicy, a pozostaje w pewnej od niej odległości. Taka właśnie rękojeść stała się formą wyjściową do wykształcenia się rękojeści polskiej szabli husarskiej przez zastosowanie do ogólnej orientalnej formy (odpowiednio przetworzonej na Węgrzech, a
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego