że z tych bezprecedensowych spotkań zrodziły się regularne konferencje prasowe praktykowane przez późniejszych prezydentów amerykańskich.<br>Napięcie było tym większe, że do końca nie było wiadomo, jaki będzie wynik tego procesu. W skład Senatu wchodziło wówczas pięćdziesięciu czterech senatorów. Aby uznać prezydenta winnym i usunąć go z Białego Domu, potrzeba było trzydziestu sześciu głosów, czyli większości 2/3. W końcowej fazie rozprawy radykalni republikanie byli pewni poparcia trzydziestu senatorów. Johnsona popierało dwunastu senatorów, dwunastu innych senatorów, wszyscy republikanie, było niezdecydowanych. Tuż przed ostatecznym głosowaniem Johnson dowiedział się, że pięciu spośród dwunastu niezdecydowanych senatorów zamierza głosować za oskarżeniem go. Oznaczało to, że strona