ale z fragmentów jej opowiadań dla wnuczek, opowiadań nie o swoim życiu, ale z małych wzmianek, na przykład jak wyglądały ogródki przydomowe w północnej Francji i jak Francuzi lubili tam zjeść szybkie śniadanie, albo co jadali w tym czasie berlińczycy, a co mieszkańcy Nadrenii i jakie były wówczas warunki życia tu i tam. Natomiast aż do wieku stu lat, odpowiadała zawsze wymijająco na bezpośrednie pytania syna. - Nie ma o czym mówić - nic ważnego - odwiedzałam koleżanki z młodości, - albo nawet - rozglądałam się za jakimś zajęciem - lub,- nie pamiętam dokładnie - . Krótko mówiąc aż do późnej starości nie puściła pary z gęby, a potem już naprawdę