zapoznanego artysty-przypadku, sklecone w rogu przygodnej kotary, zapomnianego wazonu, jaskrawego cynobru dojrzewających na parapecie pomidorów. Są okna-portrety, okna-wnętrza, okna-naiwne podmiejskie sielanki a la celnik Rousseau, nie odkryte, nie ocenione, niczyje &lt;page nr=18&gt;.<br>Kiedy pociąg, wjeżdżający wieczorem do miasta, mija uszeregowane po obu stronach toru domy z oświetlonymi nieregularnie, tu i tam, na różnych wysokościach kwadratami okien, okno jest wówczas gablotką cudzego, niezrozumiałego, ach, jakże obcego życia i oko moje, samotnego podróżnego, jak ćma trzepoce bezradnie u nieprzeniknionej tafli szkła, niezdolne dostać się do wnętrza.<br>Gdy po całodziennych bezowocnych poszukiwaniach pracy Pierre powracał jakąś pustą, nieznajomą uliczką, był już wieczór i wklęsłe