nie podnosząc się z ziemi, cichym, jęczącym głosem<br>Mamo! Ratuj mnie! To nie ja! To oni, ci okropni ludzie...<br> KRÓL<br> z nagłą furią, chcąc się rzucić<br>A! Ten błazen doprowadza mnie do ostateczności!!<br> Do Morderców<br><br>&lt;page nr=89&gt;<br><br>Puśćcie mnie choć na chwilę, na jedną chwilkę tylko!!<br> Tatiana stoi na prawo od kanapy, tuląc w objęciach Zabawnisię<br> GOSPODYNI<br> do Morderców<br>Puśćcie go! Niech sobie raz użyje.<br> Mordercy się rozstępują i przepuszczają Króla, który podchodzi do kanapy i bierze swój miecz, którego zapomniał był przypasać<br> ZABAWNISIA<br> chlipiąc trochę<br>A co teraz będzie? Ach, czemu ja tu przyszłam. To jest przejmujące, to wszystko. Czemu on leży