przyrdzewiałą kratą. Skrawek bladego nieba wydawał się w tym oknie jak chłodna i matowa, popękana błona. Aż z zapatrzenia się w tę plamę niebieskości ćmiło się w oczach - i Kazimierz odwracał się prędko, czując mdłość nagłą napływającą do gardła.<br>Czas nie miał miary. Może godzina upłynęła, może dwie, gdy ciężki tupot licznych kroków zadudnił w sieni.<br>&lt;page nr=178&gt; Drzwi otwarły się ze zgrzytem i nowa gromadka rekrutów wtłoczyła się do izby. Gwar się uczynił i ruch naokół pieca. Przybysze rozsiadali się i tu, i ówdzie; i zaraz jęli rozwiązywać tobołki, rozkładać zawiniątka.<br>Dobywali chleb i białe glonki chudego sera, krajali kozikami i jedli