rozterki i niepokoju, zawstydzenia i goryczy. Pierwszy raz śmiech był taki trudny, czuli wszyscy, że w tym, na co patrzyli, nie było nic zabawnego, w śmiechu oprócz ulgi kołatała się udręka dusz ludzkich, wciąż niepokojonych trudnymi pytaniami tego czasu &lt;page nr=57&gt;.<br> Lewandowski z chciwą uwagą wpatrywał się w znajome od lat ludzkie twarze, jakby je teraz dopiero widział po raz pierwszy w życiu. Sam nie wiedział, skąd mu wczoraj przyszedł ten dziwaczny pomysł, czy nie z jakiegoś groźnie śmiesznego snu, który się teraz na jawie urzeczywistniał. Czuł jednak, że właśnie to było potrzebne, konieczne: dla niego i dla tych ludzi. To jedynie pojmował