ciałem.<br>To było kilka dni po ślubie. Obudziłam się w nocy i nie zastałam go w łóżku. Z przyległego pokoju dochodziły szepty, przez szparę w drzwiach sączyło się światło. Wyskoczyłam plącząc się w długiej koszuli, otworzyłam drzwi i spojrzałam. Siedział w fotelu przysuniętym do otwartego okna, głowę miał odchyloną w tył, oczy zamknięte. Obok niego stali moi rodzice.<br>&lt;page nr=65&gt; - Co mu jest? - krzyknęłam.<br>- Nic groźnego, jest mu tylko trochę duszno - uspokajająco powiedziała matka.<br>Podbiegłam i odsunęłam ją na bok, spojrzałam w jego wykrzywioną bólem twarz. Zobaczył mnie, bo pobladłymi wargami szepnął: - To nic - i w paroksyzmie bólu zacisnął usta.<br>- Co mu jest