i buty. Lekko przerażona patrzyła na stajennego, który przyprowadził jej konia. <br>- Pomóc pani wsiąść? - spytał. <br>- Nie, poradzę sobie - odrzekła, chociaż wcale nie była tego taka pewna. <br>Poklepała konia po szyi, pogładziła go po chrapach. Coś się nagle takiego stało, jakby czas się cofnął. Lata na łeb na szyję uciekały w tył. Znowu była tą niesforną młodą dziewczyną, której największym marzeniem było zostać dżokejem i brać udział w wyścigach. Ani się obejrzała, jak już siedziała w siodle. I koń szedł równo, posłuszny każdemu drgnieniu ręki, w której trzymała uzdę. Dogoniła ją Zuzanna na białej klaczy. <br>- To jest Zorza, zawsze na niej jeżdżę