praktyce egzorcysty, był wyjątkowy. Czułem się wobec niej zgubiony. Jej wstrętny gest świętokradczy potwierdzał opętanie, więcej: stanowił według podręczników koronny dowód opętania, lecz ukazywał ją zarazem w nowym dla mnie świetle. Dotąd widziałem w opętaniu diabelski podszept miłości do Zła, teraz ujrzałem (albo tak mi się zdawało) opętaną, w której tyleż było do Zła miłości co nienawiści; która na przemian Zło spazmatycznie obejmowała i rozpaczliwie odpychała. "Wielką, tajemniczą przepaścią jest człowiek, o Panie! ".<br> Siostra Emilia opiekująca się Ritą według instrukcji lekarza opowiedziała mi o pierwszych dniach jej pobytu w zakładzie: miała nieustanne ataki szału, rzucała się na ludzi, wypluwała (określenie Siostry