stać się cząstką skrzydlatego tłumu, okruchem zagubionym w tanecznym porządku. Już unosisz dłonie, wyrzucasz nogi przed siebie, rozwierasz ramiona, falujesz całym ciałem, wyginasz się, poddajesz. Wir ptaków zbliża się i za chwilę pierwszy szereg żurawi dotknie twych rąk uniesionymi skrzydłami. A ty? Ty pofruniesz za nimi, odlecisz.<br> Odrzucasz głowę do tyłu. Nad sobą widzisz blade, lecz już gwiaździste niebo ze złocisto krwawiącym miesiącem.<br> Ależ przywoływanie nie stamtąd pochodzi. Nie z gwiazd! Nie z księżyca. Nie z lasu! Nie z białych kwiatów maskujących topiel! To nie wicher! Nie rytm ptasich nóg!<br> To z ciebie płyną wezwania! To w tobie trwa przywoływanie! To