grał zawsze jakiś chudy jak patyk od kaszanki, obdarzony orlim nosem i posępnym spojrzeniem spod dramatycznie zarysowanych łuków brwiowych, egocentryczny i neurotyczny osobnik rodzaju męskiego. I psiakrew, był do tego niemal zawsze rudy. Lub chociaż rudawy. Nic na to nie poradzę, że już od trzeciej klasy szkoły podstawowej, kiedy to uaktywniło się w moim mózgu okienko z napisem "chłopcy" i zakochałam się w rudym Felku z VI c, wewnętrzny radar niezmiennie naprowadzał mnie na klony tego samego osobnika, rozrzucone w dodatku po świecie, bo wśród moich miłości znalazł się także Włoch. Poza wrodzoną rudością pokrywy sierściowej, moi mężczyźni mieli też wpisany