Hehe z refleksem odpowiedział, że będzie mu niezmiernie miło obdarować ją własnym tomikiem.<br>- Mam coś dla pani... dla ciebie... - Sięgnął do plecaka i wyjął cieniutką książeczkę. - Tak jak obiecałem, przyniosłem ci tomik swoich wierszy. Znajdziesz chwilę czasu, żeby do nich zajrzeć? - zapytał z udawaną nieśmiałością. <br><br>- Ubóstwiam wiersze! - Mariola westchnęła. - Ach, ubóstwiam... - powtórzyła i znowu zatrzepotała rzęsami. - Przeczytam, jak tylko wrócę do domu. Muszę zrobić to w zaciszu i skupieniu. Wierszy nie można przecież czytać bez wprowadzenia się w specjalny nastrój.<br>- Ten tomik został wydany parę lat temu, teraz trudno wydawać poezję. Nie ma tam moich nowych wierszy. Jak ci się spodobają