nadal nie daje mi spokoju. Chcę zapomnieć- zatonąć w JEGO ramionach i móc nie martwić się o jutro. Ale nie mogę...<br><br>Jestem niczym Prometeusz... Cierpię za ogół. Płaczę, noszę brzemię cudzych błędów...<br><br>Cichutko mówię sobie, że będzie dobrze, że ON to naprawdę czuje, że z NIM będę bezpieczna, że ON uchroni mnie przed złem tego świata. I słyszę jednocześnie krzyk i płacz własnych myśli.<br><br>Jestem względnie szczęśliwa. Chcę to czuć, ale nie czuję. Problemy mnie przytłaczają.<br><br>Nawet wymówka, że to napięcie przedmiesiączkowa, jest kłamstwem...<br><br>To nawet nie "jesienna &lt;orig&gt;deprecha&lt;/&gt;".<br><br>To już poważny uszczerbek na moim zdrowiu psychicznym. Nie wytrzymuję napięcia. Płaczę