ludno, słonecznie lub chmurnie - wszystko jedno! [...] Moje wszystko skończone" - obwieszcza z determinacją.<br><br>Skończone? Na jak długo? Przecież nie przestała być żywą kobietą tęskniącą do światła, choć na razie kuli się jeszcze w "ciemnej przepaści". Światło będzie usiłowała ujrzeć w pracy, ratunek - w obowiązkach; a jeśli miłość - to już tylko dla uciśnionych rodaków, strapionej Ojczyzny. To tylko może jeszcze rozniecić iskry w martwym popielisku! Trudno uwierzyć, że "martwe popielisko" już wkrótce zacznie skrzyć się i ogarnie je płomień. Sprawi to jednak nie Ojczyzna, nie miłość do gnębionych rodaków, lecz do jednego tylko rodaka - młodzieńca w zgrabnym mundurze, oficera ze 101 grodzieńskiego pułku