i po mnie pozostanie ktoś czy coś, co będzie uparcie istniało na przekór Nieistnieniu. Na przekór Nieistnieniu - może na tej przekorze właśnie polega perwersyjna "radość pisania", "zemsta ręki śmiertelnej".<br>1987-88&lt;/&gt;<br><br>&lt;div year=1989&gt;<br><br>&lt;tit&gt;O pisaniu w obcym języku&lt;/&gt;<br><br>1.<br> W kapitalnej powieści Josefa Skvorecký'ego Inżynier dusz ludzkich można znaleźć nieprzebrane mnóstwo scen uciesznych, horrendalnych, podniosłych, zwariowanych, zastanawiających, czy z innych jeszcze względów zapadających w pamięć, toteż ten drobny epizod łatwo byłoby przeoczyć. A jednak jest to scenka, w której pod powierzchnią trywialnej sytuacji ukrywa się, w moim przynajmniej odczytaniu, tak zwane głębsze znaczenie całej tej powieści o przygodach intelektualnych czeskiego literata w mieście