sobie, że gdyby nawet ze stodoły istotnie dobiegł jakiś głos, w niczym nie wyjaśniłoby to niepojętej sceny.<br>Lesio machnął pędzlem i oderwał się od prostokątów.<br>- Pozostaw mej duszy nadzieję! - zawołał rzewnie. - Wszak przyjdzie chwila, kiedy uzyskam od ciebie wzajemność! Cóż jest takiego, co mnie przyciąga, a ciebie odpycha? Cóż mam uczynić, by zmienić twe serce? Stodoła ponownie odmówiła odpowiedzi. Naczelny inżynier nie słyszał absolutnie nic poza echem namiętnych słów Lesia. Pomimo to Lesio uczynił gest protestu i zachwiał się na drabinie.<br>- O nie! - zakrzyknął buntowniczo. - Ty drwisz sobie ze mnie!<br>Naczelny inżynier mimo woli spojrzał podejrzliwie na wielkie dropiate wrota. Zarówno