bagatelizuje sytuację. - Chyba nici z naszej poniedziałkowej randki - próbuje żartować, ale słowa więzną mu w gardle. W kolejnym zdaniu słychać najpierw przerażenie, potem całkowitą rezygnację i w końcu rozpacz. Zaczyna używać zaskakujących porównań, jakby emocji nie mógł oddać zwykłymi słowami. - Trudno mi poradzić sobie z tsunami niesprawiedliwości i krzywdy, jakie uderza w moją rodzinę i we mnie - wyznaje. Po chwili ciszy wyrzuca z gwałtowną desperacją: - Ja po prostu jestem u skraju swego życia! <br>To, czy Rywin znajdzie się za kratami już teraz, czy za pół roku, dla niego samego nie miało większego znaczenia. Strach, który nim zawładnął, nie opuści go tak