dopiero przy końcu istotę piękna poznaje. Na tym szczeblu życia, Sokratesie miły [...], na tym szczeblu dopiero życie jest coś warte: wtedy, gdy człowiek piękno samo w sobie ogląda"&lt;/&gt;.<br>Nie samym chlebem człowiek żyje... Codzienna troska człowieka jest rozpięta między dwoma przeciwień-stwami: tym, co człowiekowi zagraża, i tym, co człowieka udoskonala i tworzy, między ludzką rozpaczą, która jest "chorobą na śmierć", a prawdziwym "Genesis z Ducha", w trakcie którego człowiek staje się tym, co ma wartość.<br><br>&lt;tit&gt;POJĘCIA SYNTETYZUJĄCE&lt;/&gt;<br><br>Zarówno to, co o świadomości wiemy, jak to, czego o niej nie wiemy, rodzi potrzebę jakiejś, syntezy. Chodzi ostatecznie o akt nadania nazwy