dworu. Przez próżność przybrał nazwisko głośnego partyzanta, z którym lubił się porównywać. "<q>Jeden Jaworski uratował Antoniny, drugi Jaworski je zniszczy</>" - zwykł mawiać. Była to zapowiedź dość mało pocieszająca. Brudni i <orig>złodziejowaci</> żołnierze rozkwaterowali się po domach i kradli, co im wpadło pod rękę, jak kruki. Komitet od rana do wieczora "ujadał" się z nimi w obronie pieczęci i tego, co głosił jako swoją własność. Każdodzienne dyplomatyczne dyskursy na ten temat prowadzone nie były salonowe, a ostateczne <orig>argumenta</> świadczyły nieraz, jak słusznie postąpił Komitet, dobierając "<orig>predsidatiela</>" o potężnych łapach i szerokich barach. Strzegąc nieustannie w dzień, pełniąc wartę każdej nocy, Komitetowi udawało