interesujące go zjawiska z pozycji swojej własnej filozofii kultury, filozofii czynu. Pomawiano go więc bardzo często o to, że jest jakoby głuchy i obojętny na walory artyzmu, co nie było w istocie zgodne z jego rzeczywistą postawą. Forma i treść były dla niego organicznie związane, warunkowały się wzajemnie, myśl twórcza ujawniała się dla niego nie tylko w racjonalnym wywodzie, ukrytym pod powierzchnią literackich obrazów, ale i w stylu pisarskim i w wyborze form gatunkowych wypowiedzenia. On sam wypowiadał się w tak bardzo charakterystycznym dla niego stylu i tonie profetycznym i wychowawczym, którym pragnął pozyskać społeczeństwo polskie dla wypracowanych przez siebie gorączkowym