niezwykła na niej powaga. Oczy Adasia błyszczały mocnym blaskiem, chrapy nosa miał rozdęte, drżenie latało po całym jego ciele. Coś postanowił, lecz jeszcze rozważał. Wreszcie zaczął mówić najgłębszym szeptem:<br>- Panno Wando... Pani tu zostanie... Niech pani nawet nie drgnie... Jest tak cicho, że każdy szelest staje się krzykiem... Proszę się ukryć jak tylko można najlepiej...<br>- A pan?<br>- Proszę mówić ciszej! Ja będę się starał schwytać ten ludzki cień...<br>- Nie, nie! - niemal krzyknęła dziewczyna zdławionym głosem.<br>- Ciszej, ciszej, na Boga! - Ja nie pozwolę!<br>Adaś posłyszał sercem szelest łez opadających z tych słów. - Nie ma innej rady... Proszę się nie obawiać... Nic mi