centrum ruchu. Preferowano taktykę inspirowania ludowych powstań (Włochy, Hiszpania), zaś w teorii panował niepodzielnie kolektywizm. Kolejne cztery lata do kongresu londyńskiego w 1881 r. były okresem przejściowym, w którym przy braku formalnych więzi organizacyjnych utrzymywały się jeszcze związki nieformalne, zaś ton nadawali w dalszym ciągu ludzie z otoczenia Bakunina. Ruch uległ wówczas znacznemu osłabieniu i rozproszeniu, ginąc praktycznie w Jurze, pojawiając się natomiast na wielu dziewiczych dotąd obszarach (Austro-Węgry, USA, Ameryka Łacińska). Towarzyszyło tym zmianom stopniowe odchodzenie od kolektywizmu, zaś w taktyce - przyjęcie koncepcji "czynu indywidualnego" i wzmożone zainteresowanie terrorem (na razie czysto teoretyczne). <br>Poczynając od roku 1881 ruch anarchistyczny