dróżnik raczył otworzyć kłódkę i rozchylić żelazne wrota.<br>Istvan skowycząc klaksonem wymijał tongi, pierwszy przeskoczył tory, zanim rząd wozów we wrzaskach i skrzypieniu ogromnych kół zaczął się toczyć ku miastu.<br><br> Kiedy wysadził ją przed słoneczną fasadą hotelu w cienistej alei, gdzie tybetanki pod drzewami porozkładały na matach swój zabytkowy śmietnik, ułomki posągów, fałszywe brązy i drewniane maski, słyszał, jak chłopcy z recepcji radośnie wołają:<br>- Kumarii Ward. Doktor Ward.<br>Obijali walizki o ruchome drzwi, kolanem pchając blachy błyszczące wypucowaną miedzią. Poczuł, że wrócił do domu. Zaczęło mu się nagle spieszyć. Wdychał miejskie zapachy asfaltu, rozprażonych płyt chodnika i kurzu, woń spalin i