z dyżuru o dziesiątej rano. To była wyjątkowo ciężka noc. Ledwo wdrapałam się po schodach. Padłam dosłownie tak, jak stałam, buty zsuwałam, już leżąc, zapadając się w ruchome piaski pościeli, tracąc dech. Ostatkiem sił rozpięłam spodnie. Nie udało mi się ich zdjąć dalej niż do kolan. Powierzgałam chwilę, ale nie umiałam się od nich uwolnić. Zasnęłam.<br>Obudził mnie telefon. Przeklęta komórka! Nigdy nie wiem, gdzie ja mam. Piszczy jak opętana. <br>&lt;page nr=127&gt; W torebce? Nie, nie w torebce, gdzieś pod torebka. Ręce sztywne, niezgrabne, w głowie szumi. Może w kurtce? Lewa kieszeń, prawa kieszeń, nie ma. Dalej piszczy. Gdzieś na fotelu. Nieprzytomna jestem