Świat poetów klasycyzmu, realizowanego w Polsce w bardzo różnym stopniu i zakresie, charakteryzuje rozumienie czasu jako długiego trwania wyrażającego się w historii kultury. Przejawia się to nie tylko w bezpośrednich związkach stylu z epokami poprzednimi, z wyraźnymi aluzjami, ale też z ujawnianym i ukrytym przekonaniem, że sztuka jest nieśmiertelna i unieśmiertelniająca.<br> W poezji Artura Międzyrzeckiego nieśmiertelność ma wymiar pamięci wydarzeń pojedynczych i wydarzeń powtarzalnych. Co się powtarza? Życie, śmierć, strona ciemna, strona jasna, wojna i sielanka, początek i koniec, myśli, rozmowy. Z wiersza Nikt nie wie co i kiedy się zaczyna (t. Wygnanie do rymu 1977): <br>&lt;gap&gt;<br> Wątek ten występuje wielokrotnie, wiersze