karać do czasu, aż gdy o nich sądowo i dowodnie przekonanym zostanie</>"</>. Spod tej reguły (wcześniej o 200 lat z górą od angielskiego "Habeas Corpus") wyjęci zostali tylko sprawcy zabójstw, podpaleń, gwałtów i łupiestwa. Przywilej "<hi>nikogo nie będziemy więzić bez wyroku sądowego</>" początkowo nadany szlachcie, przeszedł w następnych stuleciach na upośledzone dotąd grupy społeczne. Od początku też prawo dawnej Polski preferowało przed aresztowaniem poręczenia, kaucję, gwarancje materialne i osobiste i tonie tylko wobec członków stany rządzącego. Badacz dziejów sądownictwa w Polsce M. Borucki pisze: <q>"Pozwany mógł pozostać na wolności, nawet gdy ciążył nad nim zarzut zbrodni, jeżeli poręczył zań ktoś ze