zawsze. Jeśli nie przyświeca mu ten ideał pozostanie sprawnym żurnalistą, dostarczycielem tekstów reklamowych czy propagandowych. Ciąży więc w sposób naturalny ku sacrum, jest w drodze ku sprawom ostatecznym, tęskni do transcendencji, ale nigdy nie jest w stanie jej wypełnić. Jego transcendencja pozostaje więc pusta, pozostaje wołaniem ku Prawdzie przeczuwanej i upragnionej, ale nie poznanej. Literatura jest tedy zawsze w drodze, ale także i u progu. Progu tego jednak jako literatura nie potrafi przekroczyć. U źródeł wzajemnej podejrzliwości rzeczników Kościoła i rzeczników literatury leży ów niedopełniony, nie zakończony projekt Transcendencji. O ile bowiem literaturze nie wystarcza prawda cząstkowa, którą zadowala się strefa