pierwszy z dwóch eksperymentów, na których Mill buduje swój kanon jedynej różnicy. Ostatecznie więc kanon ten przybiera postać następującą:&lt;gap&gt;.<br> W związku z powyższym dowodem można zauważyć, że podkreślana przez Milla wyższość teoretyczna kanonu jedynej różnicy nad kanonem jedynej zgodności znajduje oparcie m.in. w fakcie, iż stosując kanon jedynej różnicy uprawnieni jesteśmy do wnioskowania typu (4). Mianowicie eksperyment o wyniku negatywnym (niezajście B ) - a taki właśnie zakłada się w kanonie różnicy - uprawnia nas do wyciągania wniosków eliminujących jako ewentualne przyczyny B te wszystkie zdarzenia spośród A, -, A1, które w eksperymencie zaszły. Natomiast eksperymenty (lub obserwacje) jedynej zgodności nie uprawniają do takich dedukcji