tutaj wziąć pod uwagę fakt, iż Wężyk nie był człowiekiem walki. Delikatna struktura psychiczna popychała go raczej w stronę postawy kompromisowej i liberalnej i taki ton charakteryzuje rozprawę. Po latach poeta przypomni tak ważną dla siebie scenę jednemu z sędziów – Kajetanowi Koźmianowi: „Poczytano mię za barbarzyńca i tylko uprzejmość kolegów oszczędziła mi tego imienia. <gap> Gdym wracał do domu, nasłuchawszy się zdań tylu mojemu przeciwnych, młody natenczas i dość z natury nieśmiały, powiedziałem sobie: ja głupi. I to mię zawracało z drogi, po której nieraz miałem ochotę iść dalej". Przedwcześnie zniszczony romantyk? Możliwe. W tym kontekście okaże się znamienna decyzja