tamę elokwencji mojej rozmówczyni, ale bardziej wyglądało na to, że jest to osoba rzeczowa i nie skłonna do mieszania wątków towarzyskich ze "służbowymi". Zapytałem, czy Serioża mówi po polsku. Odpowiedziała, że mniej więcej tak, jak ona, co rysowało przede mną perspektywę żmudnego od podstaw uczenia go naszego języka. Była niezwykle urodziwa: wysoka brunetka, z mocno zarysowanymi brwiami, lekko zrośniętymi nad krótkim, kształtnym nosem. Twarz raczej szeroka, niż owalna, usta jakby lekko wzgardliwe ukazujące bardzo białe zęby w zdawkowym uśmiechu na powitanie i pożegnanie. No i jakby jakieś muśnięcie Wschodu dotykało tej twarzy rysunkiem czarnych oczu, wydatnością kości policzkowych i tonem pociągającej