się krzyk kobiety. Jakie takie ukojenie wobec półek ugiętych pod ciężarem tomów. Przewaga ciemnych brązów o czerwonych bądź złotych tytułach. Kilkanaście ksiąg czarnych, jak przystało na dziewiętnastowieczne encyklopedie. <br>Nie dokończył Hans lustracji. Bibliotekę wypełnił aromat, niemalże aura kawiarni wiedeńskiej. Brzęk porcelany, łagodność gestów kobiecych, istna celebra momentu, w którym zmysły usiłują zepchnąć w milczenie myśl, choćby była nie wiem jak wołająca o deszcz ognia i siarki. <br>Obaj spojrzą na prostującą się Gertę i podziękują jej wspólnym uśmiechem. Ale myśl powraca. Biała jak czoło intelektualisty przełykającego koktajl ludzkich krzywd i poniżeń wraz z łykiem porannej kawy. <br>Hans pierwszy się ocknie. "Kujmy żelazo