przekładowi. Pamięć podsuwa mi tu jeden z nowszych wierszy Ewy Lipskiej, który określa naturę tego rodzaju strat w sposób ściślejszy niż niejedna semantyczna analiza. Wiersz nosi tytuł "Do Marianny Büttrich"; o adresatce wiemy tylko tyle, że żyje po drugiej stronie linii przecinającej Europę, przypuszczalnie w Niemczech Zachodnich:<br><br>&lt;q&gt;Już od roku usiłuję<br>napisać do Ciebie list.<br>Ale<br>szarańcza moich myśli<br>jest nieprzetłumaczalna.<br><br>Nieprzetłumaczalni są dyżurni<br>pilnujący moich słów i gramatyki.<br><br>Nieprzetłumaczalne są moje godziny<br>na Twoje godziny.<br><br>Czarny bez za oknem.<br>Porozpinane bramy. Pożółkłe niedopałki dnia.<br>Martwe oko w wizjerze<br>o szóstej nad ranem.<br><br>Nieprzetłumaczalny jest Rilke.<br>Die Blätter fallen, fallen...<br>Wir