Opowiadanie jest pisane najzupełniej serio: czytelnik musi to sobie co chwilę powtarzać, aby nie popaść w złudzenie, że ma przed oczami jakiś farsowy wygłup. Zwłaszcza opisu zebrania partyjnego nie da się wręcz czytać - oczy łzawią od nieprzerwanego śmiechu. Robotnicy stawiają się gremialnie "w odzieży roboczej, nie umyci" - niemniej ich heroicznie usmolone pracą dłonie najwidoczniej ściskają egzemplarze wydania zbiorowego dzieł Lenina, dłuższe cytaty z pism tego autora stanowią bowiem podstawowy budulec spontanicznych wypowiedzi budowniczych wagonów. Ich dłuższa dysputa na temat - proszę zgadnąć, jaki; tak, oczywiście: na temat wzmożenia wydajności pracy - obfituje w operowe wręcz (pod względem patosu) duety antagonistów i ich wzajemne