miała w odwodzie watażkę, który śmiał się od ucha do ucha, aż mu młode zęby lśniły.<br>Czmychnąłem więc po wąskich schodach w podziemia.<br>Nauczony, że porządki w tym przybytku mojej niedoli są rzeczą ważną, kto wie, czy nie najważniejszą.<br>I tak co krok czegoś nowego się uczyłem, a że z usposobienia jestem perfekcjonistą, mogłem się tylko cieszyć z poszerzania swojej wiedzy o świecie i przedmiocie.<br>W kazamatach kłębiło się od pasiaków i szyneli, stukały kubki, pachniało zbożową kawą i zjełczałym potem.<br>Przysiadłem się do pierwszego z brzegu zachlapanego stolika, pełnego okruchów, ale mnie przepędzono.<br>Rozglądając się nie wiedziałem, co ze sobą