w pierwszych latach IX w. Długowieczność narratorów wyznaczała w naturalny sposób chronologiczną granicę zapisu. Jeszcze ważniejsze od chronologii wydaje się to, że mamy do czynienia ze świadectwem z pierwszej ręki. Musimy - rzecz jasna - brać pod uwagę możliwość nieporozumień między narratorem a duchownym, który zapisywał jego słowa. Zwłaszcza dyskutowana wielokrotnie charakterystyka ustroju politycznego Sasów i roli wielkoplemiennego wiecu (rozdział 4) może być skażona jakimiś nieporozumieniami. Mimo to niezrównana, gdy idzie o bogactwo szczegółów, relacja o wiecu, na którym Lebuin zabrał głos (rozdział 6), zasługuje na wiarę. Jest to jedyne w średniowiecznej literaturze świadectwo barbarzyńcy, który był uczestnikiem, a nie tylko obserwatorem wiecu