co cmentarniejąc nie do poznania,<br>Sztuczną różę w śmierć niosła... Była niegdyś różystką...<br>Skąd ten świat cały? - I róże sztuczne?... I czyjeś<br> łkania?<br>I ja - w świecie - i ptaki - i pogrzeby - i wszystko?<br><br>Znam ja złocistość, co śni się niebu w imię rezedy...<br>Dla snów błędnych jest człowiek - lada Bożą<br> ustronią.<br>Gasł niegdyś wieczór - i łódź się moja rozbiła wtedy<br>O tę zgubną złocistość. Tak się stało, że o nią.<br><br>Zorza dokrwawia swój żal do nieba w czerwieniach pustych,<br>A obłoki gasnące chcą w bezludny świat urość.<br>Czymże jest dla mnie - albo dla jezior - albo dla brzóz tych<br>Głuchoniemej wieczności zaraźliwość