Pognałem do domu nowiutkim, &lt;orig&gt;bajeranckim&lt;/&gt; Porsche i to właśnie tego wieczora, po raz pierwszy, tak bardzo się na tobie zawiodłem. Miałem ci właśnie wręczyć markowy kosmetyk, gdy dostrzegłem w twoich rękach paskudny, bazarowy breloczek. <br> - Co to jest? - ryknąłem. <br> - Tamagochi - odpowiedziałaś z tym denerwującym, smutnym uśmiechem mojego ojca. - Daję mu jeść, usypiam, sprzątam mu gniazdko, ten Tamagochi jest kotkiem. Spójrz, miły, prawda? <br> - Przecież to nie ma żadnej wartości, zwykłe &lt;orig&gt;badziewie&lt;/&gt; z bazaru - krzyknąłem wyrywając ci to paskudztwo i wyrzucając przez okno. Nic nie powiedziałaś, tylko zamknęłaś drzwi do swojej pięknie urządzonej stylowymi meblami sypialni. Jednak najgorsze nastąpiło za dwa tygodnie. Stałem właśnie