sformułowaliśmy już elektronowe równanie Schrödingera. Uwzględnia ono ruch wszystkich elektronów zawartych w cząsteczce, oddziałujących wzajemnie ze sobą i z nieruchomymi jądrami. Decydującą rolę odgrywają tu oddziaływania elektrostatyczne i tylko te weźmiemy pod uwagę (małe, choć mierzalne efekty związane z oddziaływaniem momentów magnetycznych cząstek lub z wewnętrzną strukturą jądra można ewentualnie uwzględnić później, stosując metody rachunku zaburzeń). Nawet przy takim uproszczeniu hamiltonian elektronowy ma złożoną postać &lt;gap&gt; gdzie i oraz j numerują elektrony w cząsteczce.<br>Operator &lt;gap&gt; przedstawia energię kinetyczną i-tego elektronu, Vi jest energią potencjalną oddziaływania tego elektronu ze wszystkimi jądrami, &lt;gap&gt; zaś symbolizuje energię odpychania elektrostatycznego pary elektronów i oraz j; ostatni