na szansę przeżycia. Niemniej wśród tych więźniów, których wyniszczenie fizyczne nie doprowadziło jeszcze do poważnych zaburzeń psychicznych, spontaniczne zachowania wyrażały mniej lub bardziej uświadamianą hierarchię wartości, mniej lub bardziej uświadamiane przekonania. Reakcje indywidualne więźniów i reakcje w małych, spontanicznie tworzących się (a często rozbijanych) grupach, a także reakcje zorganizowane stanowiły uzewnętrznienie poglądów i wartości zmieniających się pod wpływem obozowych warunków i stosunków.<br>Bez względu na to, w jakim stopniu więzień czuł się osamotniony, w jakim stopniu miał świadomość oparcia w środowisku współwięźniów, oparcie to istniało. Początkowo szansa materialnej pomocy prawie nie istniała, lecz istniało przynajmniej ludzkie współczucie. W miarę upływu czasu